Renate Rubinstein, Toekomstmuziek
In dit kleine boekje staan vier columns van Renate Rubinstein die zij eerder onder de schrijversnaam Tamar in Vrij Nederland publiceerde. De toekomst is ongewis, de enige zekerheid die we als mensen hebben is dat ons leven eindig is. Zo rond je vijftigste weet je dat je statistisch gezien al over de helft bent. Voor Renate kwam dit al eerder omdat ze MS had en niet meer zo’n lange levensverwachting meer had. Ze schrijft daar nuchter over, zonder zelfbeklag. In de tijd dat ze dit boekje schreef, halverwege de jaren tachtig maakten veel mensen zich zorgen over een nucleaire oorlog. Je had toen hele grote demonstraties in Amsterdam en Den Haag. Ik kan me die nog goed herinneren. Ook in de jaren zestig waren er bij velen sombere toekomstverwachtingen. Nu, in 2021, lijkt dat niet minder het geval, bijvoorbeeld bij de klimaatcrisis. Renate lijkt te willen zeggen dat mensen graag hun somberheid projecteren op iets concreets of op een persoon die ze verantwoordelijk willen houden. In de jaren tachtig was dat bijvoorbeeld Lubbers, nu is het Rutte of de Jonge. De werkelijkheid is echter lastiger. Zelf vond Renate troost in tuinieren, je bent dan praktisch aan de slag met de natuur en met leven dat gaat groeien. Overigens zegt ze er eerlijk bij dat het hier meer boekenwijsheid betreft dan natuurlijke groene vingers.
De columns van Renate Rubinstein houden hun kracht omdat ze onorthodox schreef en niemand naar de mond praatte.
De columns van Renate Rubinstein houden hun kracht omdat ze onorthodox schreef en niemand naar de mond praatte.