Doeschka Meijsing is in 1947 geboren, net als ikzelf. Ze overleed al weer ruim tien jaar geleden, ze is dus niet echt oud geworden. Omstreeks 1980 was ik bij een bijeenkomst in een wijkgebouw in een Rotterdamse buitenwijk, waar zij sprak over de Nederlandse literatuur en haar schrijverschap. Ze schreef in die tijd voor de toen toonaangevende literaire rubriek in het blad Vrij Nederland. Ze vertelde toen onder meer dat het schrijven haar makkelijk afging, in de zin dat de woorden en zinnen vlot uit haar pen rolden. De roman 'Vuur en zijde' kwam uit in 1992. Het is een kleine maar ook gecompliceerde roman, die drie hoofdpersonen kent, Didi, Max en Marthe. Didi is vijf jaar geleden bij een auto-ongeluk om het leven gekomen. Max is haar broer. Marthe was een vriendin van Didi met wie zij een hartstochtelijke verhouding had, waar ze moeilijk over kan praten. Max heeft een boek geschreven, Marthe is schilderes. Beide hebben zij moeite met hun creativiteit, het werk wil niet echt slagen. Iets blijft onvoltooid, het verleden van Didi achtervolgt hen, al hebben ze nieuwe relaties en bezigheden. Max is getrouwd met een oppervlakkige Amerikaanse, Marthe heeft een hond, die ze liefdeskind noemt.
Ik ben geneigd in deze roman over liefde en dood de worsteling te zien van de schrijfster met haar homoseksualiteit of biseksualiteit, met ook een complexe verhouding met haar broer, thema's die ze heeft vertaald in een in fraaie taal geschreven verhaal over een driehoek. Sommige zinnen zijn een halve pagina lang, vooral dialogen probeert ze zo levensecht weer te geven. Het is een boek dat het zeker waard is om te herlezen, Je kunt ook zeggen dat het niet direct heel toegankelijk is. Dus nu pak ik eerst maar weer eens iets dat toegankelijk en licht verteerbaar is.