Meneer Nuchterman

Je ziet zijn gladde gezicht, zijn vriendelijke lach

je denkt, hij is wie hij zegt te zijn.

altijd de ander, nooit zichzelf

zijn idealen staan als een huis.

Tot die dag dat zijn vrouw bij me kwam

‘hij bond me vast, noemde me zijn kromme heks

niemand geloofde me, zag mijn wonden, voelde mijn pijn

hij deed immers altijd alles voor zijn medemens.’

‘Ik werd uitgewoond, raakte geïsoleerd, huilde hele dagen

tot ik na maanden in mijn eigen spiegel keek.

‘ik zag mezelf, mijn zwakte, mijn kracht

ik zag dat ik een mens was, recht had op mezelf.’

‘Niemand komt het recht toe mensen te slopen

ik begreep ineens dat alle liefde maar schijn was.’

ik kijk haar nu aan, zie haar ogen

het verdriet in haar is voorgoed gestold.

Ik weet nu wat meneer Nuchterman verbergt

dat wat hij nooit zal erkennen

liever zal hij zwijgen tot het uur van zijn dood

met een lach in het gezicht en een steen in zijn hart.

© José van Rosmalen, 2013