Simon Carmiggelt, Een hollander in Parijs

De bundel columns ‘Een Hollander in Parijs’ verscheen eerder, in 1955, onder de titel ‘Articles de Paris’. Er staan twintig impressies van Parijs in, aangevuld met tekeningen van Otto Dicke, een destijds bekende Dordtse kunstenaar. Carmiggelt is hier de observator, de man die al slenterend door de stad mensen weet neer te zetten en de sfeer van Parijs weet op te roepen. In de jaren vijftig van de vorige eeuw was voor veel Nederlanders Parijs de stad ‘waar het gebeurde’, met clochards, een frivool nachtleven en allerlei types die je kon ontmoeten. Carmiggelt reisde of alleen of in gezelschap dat in de teksten niet ter sprake komt. Later zou hij zich meer presenteren als familieman. Hij spreekt de lezer zo nu en dan aan met ‘gij’, een verouderde aanspreekvorm die mijn opa ook wel gebruikte toen ik inmiddels volwassen was en hij ‘jij’ niet meer vond passen. Het pocketboekje brengt je ook door de uitvoering terug naar die vervlogen tijd van de jaren vijftig van de vorige eeuw, toen een bezoek aan de grote stad Parijs nog echt een belevenis was. Ik ervaarde dat ook toen ik in 1963 als zestienjarige daar voor het eerst was, samen met mijn ouders, om er later alleen of in ander gezelschap nog vaak terug te komen. Kortom een nostalgisch boekje dat er in de boekenkast onooglijk uitziet, maar dat je al lezend de lichtstad toch weer tot leven brengt.