Willem Wilmink, Ik had als kind een huis en haard
In 1996 maakte Jean Pierre Rawie een bloemlezing van ruim honderd gedichten en liederen van Willem Wilmink. Het is een mooi uitgevoerde bundel met de toegankelijke poëzie van Wilmink. Er zitten juweeltjes tussen, zoals ‘ De oude school’, bekend van de uitvoering door de cabaretgroep DonQuishocking.
De eerste strofe:
Ach, zou die school er nog wel zijn,
kastanjebomen op het plein,
de zware deur,
platen van ridders met een kruis
en van Goejanverwellesluis,
geheel in kleur.
Ook erg mooi is het gedicht ‘Echtpaar in de trein’
Met de allerliefste in de trein
kan aangenaam en leerzaam zijn.
De prachtig vormgegeven stoel
geeft allebei een blij gevoel
Voor ‘t verre reisdoel kant en klaar
zit ik dus tegenover haar.
De trein maakt zijn vertrouwd geluid
en zij rijdt voor, ik achteruit
We zien dezelfde dingen wel,
maar ik heel traag en zij heel snel.
Zij kijkt tegen de toekomst aan,
ik zie wat is voorbijgegaan.
Zo is de huwelijkse staat:
de vrouw ziet wat gebeuren gaat,
terwijl de man die naast haar leeft
slechts merkt wat zijn beslag al heeft.
Van nieuw begin naar nieuw begin
rijdt zij de wijde toekomst in,
en ik rij het verleden uit.
En beiden aan dezelfde ruit.
Met simpele taal roept Wilmink een beeld op van de treinreis en van het huwelijk van de man en de vrouw. Hij overbrugt de scheiding tussen poëzie en populaire zangkunst.
De eerste strofe:
Ach, zou die school er nog wel zijn,
kastanjebomen op het plein,
de zware deur,
platen van ridders met een kruis
en van Goejanverwellesluis,
geheel in kleur.
Ook erg mooi is het gedicht ‘Echtpaar in de trein’
Met de allerliefste in de trein
kan aangenaam en leerzaam zijn.
De prachtig vormgegeven stoel
geeft allebei een blij gevoel
Voor ‘t verre reisdoel kant en klaar
zit ik dus tegenover haar.
De trein maakt zijn vertrouwd geluid
en zij rijdt voor, ik achteruit
We zien dezelfde dingen wel,
maar ik heel traag en zij heel snel.
Zij kijkt tegen de toekomst aan,
ik zie wat is voorbijgegaan.
Zo is de huwelijkse staat:
de vrouw ziet wat gebeuren gaat,
terwijl de man die naast haar leeft
slechts merkt wat zijn beslag al heeft.
Van nieuw begin naar nieuw begin
rijdt zij de wijde toekomst in,
en ik rij het verleden uit.
En beiden aan dezelfde ruit.
Met simpele taal roept Wilmink een beeld op van de treinreis en van het huwelijk van de man en de vrouw. Hij overbrugt de scheiding tussen poëzie en populaire zangkunst.