Pijn

Je voelt het snijden, langzaam steken,
de priem tussen je schouderbladen
je voelt het hangen, die zwarte wolk in je longen,
je keel die is dichtgeschroeid.

Je woorden die op droge grond vielen
de dood die je werd toegewenst
niemand die het deed, niemand die iets deed
al noemden ze zich het luisterend oor.

Zij die de kapitalistische samenleving doorhadden,
zij die verboden te kijken, te koesteren, te vragen
De kleermakers van de angst, met de laarzen van het gelijk
zij, wier oordeel altijd wet was.

Veel gaat voorbij, lijkt niet meer te bestaan
toch is er dat ene dat altijd blijft
dat altijd je metgezel zal zijn
die eeuwige pijn.

c.  José van Rosmalen, 2015