Meia Albarda, Herinneringen blijven
|
|
In dit boek kijkt Meia Albarda op haar leven. Ze schrijft over zichzelf in de derde persoon alsof het een romanpersonage betreft, maar het gaat overduidelijk over haar eigen leven. Tijdens een vakantie bij een meer in Italië denkt ze terug aan vroeger en probeert ze dingen te ordenen. Er is haar veel verdriet overkomen. Ze trouwde in de jaren dertig met een joodse man die in de oorlog in een Duits concentratiekamp terecht kwam en dat overleefde. Hij hield daar wel trauma's aan over Ze hadden een dochter en een zoontje dat pas in de oorlog was verwekt. Toen de vader terugkwam was hij van zijn jongste kind vervreemd en hij gedroeg zich niet als zijn vader. Hij ging later een relatie met een jongere vrouw aan en Meia voelde zich verlaten. Toch bleef ze zich met hem verbonden voelen. De jongen groeide op, maar toen voltrok zich een nieuw drama, hij kwam om bij een auto-ongeluk, terwijl zijn 'vader op afstand' nog leefde. Meia Albarda toont haar verdriet en ook haar boosheid, ook haar twijfel over zichzelf. Daardoor komt het bij de lezer binnen omdat het geen boek vol zelfbeklag is. Meia Albarda werd geboren in 1907 en overleed in 1983. Ze groeide op in een socialistisch milieu. Haar vader was samen met Willem Drees namens de SDAP, de voorloper van de PvdA minister in het oorlogskabinet in Londen. Meia was docente Franse taal en letterkunde bij de Werkplaats in Bilthoven. Op latere leeftijd werd zij slechthorend; daarover schreef ze het boekje 'Doof'. Ze woonde in een afgelegen huis in een landelijk gebied ten noorden van de stad Utrecht. Rond 1972 ben ik bij haar op bezoek geweest met een vroegere collega docente van haar. Ik proefde de muur van stilte, maar begrijp nu meer haar verhaal. Al schrijvend realiseer ik me dat zij stierf op de leeftijd die ik inmiddels heb bereikt |