Zouden kinderen van nu ze nog kennen, de straatspelletjes die wij vroeger deden. Een tol draaiende houden, touwtje springen, hinkelen. Een van mijn favorieten was ‘Schippertje mag ik overvaren’.  Dat speelde je aan weerszijden van een straat. Je zong dan de tekst ‘Schippertje mag ik overvaren, ja of neen? Moet ik dan geen tol betalen, ja of nee? Een jongen of meisje op de andere stoep die voor de schipper speelde riep dan meestal dat je tol moest betalen, bijvoorbeeld hinkelend de straat oversteken.

Aan dit spelletje moet ik denken in nu Edith Schippers in Den Haag al weken bezig is om met vier partijen te onderhandelen over de vorming van een nieuwe regering. De informatie over wat de broedende kippen aan het doen zijn is spaarzaam. Duidelijk is dat de tegenstellingen tussen de partijen groot zijn, maar dat er ook geen voor de hand liggende alternatieven zijn. Ik ga er niet over, maar ik hoop dat er binnen niet al te lange tijd een nieuwe regering zal zijn.

Veel organisaties en belangengroepen leggen wensen op tafel bij de informateur en de mogelijke nieuwe regeringspartijen. Laat ik me bij dit koor voegen en ook een wens doen als het gaat om de participatie van mensen met een handicap. Dat is dat we geen tol moeten betalen als we gewoon aan het maatschappelijk leven willen deelnemen. Dan heb ik het niet primair over geld,  maar over gelijkwaardige kansen.

Recent stuurde staatssecretaris Van Rijn aan de Kamer het plan over de invoering van het VN-verdrag inzake de rechten van mensen met een handicap. Een leidraad in dit verhaal is dat de ervaringsdeskundigheid van mensen met een beperking een essentiële rol moet spelen in het beleid. Ik steun die gedachte, maar ik zie ook een adder onder het gras. Het moet naar mijn idee niet zo zijn dat je als persoon met een handicap zelf voortdurend je belangen moet behartigen en dat ‘de maatschappij’ alleen wat zou moeten doen als gehandicapten gaan piepen dat er iets niet klopt. Dat is niet alleen vermoeiend, maar ook onrechtvaardig.

Mensen met een handicap die niet zo zichtbaar is, proberen zich vaak aan te passen aan de ‘valide’ omgeving en betalen dan een prijs die zij vooral zelf voelen. Ze missen informatie die ze niet zien of horen of ze kunnen het looptempo van een groep net niet bijhouden. Als persoon met een handicap wil je niet steeds alles hoeven uitleggen, niet steeds je belangen hoeven te verdedigen.

In onze maatschappij moet elk mens naar vermogen mee kunnen varen met elke schipper, en mee kunnen doen met elke stuurman aan de wal.  Je zou daar eigenlijk niet om te hoeven moeten vragen aan een schipper of een ambtenaar,  het zou vanzelfsprekend moeten zijn. 

Natuurlijk is het prettig als je ervaring en deskundigheid serieus worden genomen. Dat is ook een goed uitgangspunt voor het beleid van de overheid. Maar het is pas echt een bevrijding als je in een voor jou toegankelijke omgeving bent zonder dat je steeds op je qui-vive hoeft te zijn of het allemaal wel goed geregeld is. Daarom is het waarmaken van het VN verdrag een brede maatschappelijke en politieke verantwoordelijkheid.

Beste Edith Schippers,  je bent nu de stuurvrouw van een boot met roeiers met verschillende spanen en met een heel verschillend kompas. Probeer op één lijn te komen als het gaat om het meedoen van mensen met beperkingen. Tol betalen we toch wel. Hinkelen zal bij mij niet meer gaan. Veel succes.https://www.supportbeurs.nl/nieuws/tol-betalen