Willem Philipsen was actief als gitarist in een band en werd daarmee succesvol. Op zijn 23e kreeg hij in een hectische periode een hersenbloeding. Ineens werd alles anders, hij raakte deels verlamd, sprak moeilijk, zijn succesvolle wereld leek ineen te storten. Zijn vriendin Maria bleef hem trouw, bleef in hem geloven en hij ging uiteindelijk ook weer in zichzelf geloven. Hij vertelt het verhaal van de lange weg naar het ontdekken van nieuwe mogelijkheden en hét afscheid moeten nemen van zijn vroegere zelf. Hij voerde gesprekken met mensen als Erik Scherder, Sander de Kramer, Hugo Borst, Annemarie van der Sar en Stef Bos en vertelt over het wederzijdse leerproces. Willem gaat weer aan het werk en houdt nu ook presentaties over de beschadiging van zijn hersens en over de mogelijkheden die hij weer heeft gevonden. Zijn vriendin Maria Zdodan was daarbij zijn grote steun. Het is daarmee ook een verhaal over liefde en trouw. Het boek is met enthousiasme geschreven en weet daardoor ook te ontroeren.