De oude man loopt met zijn stok in de richting van het parkje. Het ligt vlakbij een verzorgingshuis. Het is rijk begroeid maar wel flink verwaarloosd. Er staan enkele verweerde bankjes en een vermolmde pergola. Als je hier gaat zitten, kunnen omwonenden je niet zien. Sommige jongeren vinden dat prettig als ze hier op zomeravonden rondhangen.

Overdag zie je de stoffelijke resten van hun genot: bierflesjes, peuken, een gebruikt condoom.
De man wil toegeven aan zijn moeheid en even gaan zitten, maar hij staat in dubio.
Hij leunt even tegen een boom die minstens zo oud is als hijzelf en laadt zich op.

Hij ademt, blaast, voelt zijn bloed stromen en denkt aan hoe hijzelf ooit schooierde langs een kanaal.

c José van Rosmalen, september 2015

zie ook: https://120w.nl/2015/buurtparkje/