Thomese en zijn vrouw kregen op al wat latere leeftijd hun eerste kind, een meisje, dat maar kort leven zou. Het kindje was erg ziek en medisch handelen kon haar niet redden. Thomese beschrijft niet wat er in medische zin gebeurde en wat er precies aan de hand was. Wel probeert hij zijn gevoelens en gedachten onder woorden te brengen, in kleine brokstukken. In de negentiende eeuw kwam zuigelingensterfte nog veel voor in Nederland, nu is dat iets uitzonderlijks. Als ouderpaar bereid je je voor op het komende nieuwe leven, je richt een kinderkamer in, koopt spulletjes, je richt je op een leven waarbij het ritme van je kind ook jouw leven bepaalt. Je laat ook iets achter je, dat je makkelijk zo maar weg kon gaan bijvoorbeeld. Woorden zijn ontoereikend om de ontreddering en het verdriet te bevatten. Iemand die van schrijven zijn vak heeft gemaakt voelt dat zeker zo. Toch heeft Thomese als schrijver iets willen vastleggen van het kleine meisje dat er even was en toen niet meer was, maar toch altijd blijft bestaan. Je kunt een mens niet uitwissen. Het lezen van het boekje doet soms pijn, omdat je de pijn door de woorden heen voelt. Het is gruwelijk om je ineens loodzware dode kindje in je armen te houden. Toch gaat het boekje niet alleen over de dood, maar ook over het leven.
Het is ook een klein monument voor het meisje Isa Thomese dat heeft geleefd. Een requiem voor een schaduwkind.

Zie ook: https://www.goodreads.com/book/show/1761223.Schaduwkind