Drassig de koeien in het gras

de zinken emmer onder de uiers

de witte stralen

dampend in het ochtendlicht

 

Het meisje op haar krukje

zij wilde die dag mijn piemel zien

ik was toen al zo vaak

voor vreemde meneren gewaarschuwd

 

Maar niet voor een meisje van dertien

net de onschuld voorbij

ik zag hoe de melk wellustig

tussen haar vingers spoot

 

Zij moet in de zeventig zijn nu

herinnert zich vast niet meer

de jongen die naar haar handen keek

en die zelf niet kon melken!

 

© José van Rosmalen, 2013