Vele jaren heb ik je niet geschreven, maar nu doe ik het dan toch maar weer een keer. Het is hier volop crisis en de mensen worden er niet vrolijker op. Ik heb ook geen tijd om aan jou te denken, want ik heb het te druk met de eindjes aan elkaar knopen. Het gas wordt elk jaar duurder, de huren blijven stijgen en mijn loon gaat omlaag. Deze zomer ben ik in Nederland met vakantie gegaan, want de reis naar het buitenland kan ik niet meer betalen. En het abonnement voor de kabeltelevisie, daar pakken ze je ook al mee. Dieven zijn het, die politici van tegenwoordig.

Dan ben jij toch goed af en hier is trouwens toch geen plaats meer voor je. Je zou maar last hebben van de vooroordelen, want de mensen worden nog racistisch ook. Maar je bent neem ik aan toch gelukkig in je eigen land, met die grappige witte huisjes, waar de mensen op straat zitten en de zon altijd schijnt. Je drinkt er van die lekkere pepermuntthee en zit met de andere mannen de hele dag in het café. Zo kunnen je kinderen ook beter de Koran leren. Ja, bij jullie is de armoede schilderachtig. Daarom, wees maar blij, het is hier echt zo’n lolletje niet, je neven hier zijn niet te benijden. Dus Ahmed, heb vrede met je leven, want hier is het crisis!

© José van Rosmalen

opgenomen in bundel 'over grenzen'