Ik hoor de trommelaars en zie de stoet voorbijgaan. Ik ga erachteraan op mijn driewieler. De mensen lopen de spoorlijn over, weg uit mijn buurtje. Ik blijf meerijden en kom in straten met huizen die ik niet ken. De namen van de straten kan ik nog niet lezen. Plotseling stoppen ze en gaan een huis binnen. Het geluid verstomt.
Daar sta ik. Ik moet weer naar huis en weet niet precies hoe. Ik ga op mijn gevoel af. Ineens zie ik de spoorbomen weer. Ik voel de opluchting. Ik red me wel.
Mijn moeder komt aanfietsen.
‘Je mag nooit alleen het spoor over, dat weet je toch.’
‘Ik reed alleen maar achter de muziek aan, ik ben toch al vijf.’

https://120w.nl/2017/spoorbomen/