Het  is ingewikkeld om een spion te zijn, laat staan een dubbelspion. Dan help je zogenaamd de vijand met informatie, maar je eigenlijke doel is juist van die vijand zelf informatie te krijgen die je dan weer kunt doorspelen. Tricky business natuurlijk; het doet een beetje denken aan een overspelige echtgenoot die vervolgens ook zijn minnares belazert.  ‘Ja schatje, ik moet vanavond helaas overwerken’.  ‘Ja liefje, ik kom er niet onderuit dat ik met mijn vrouw naar een ouderavond ga’. Dat moet je dan vervolgens allemaal onthouden want als ze later vraagt, ‘hoe was die ouderavond’  moet je weer een verhaal paraat hebben. Kortom, je loopt het risico in een wirwar van leugens en verzinsels terecht te komen.

Een professionele dubbelspion heeft hiervoor zijn (of haar!) methodes. Er bestaat immers ook een Jane Bond naast een James Bond, al zijn daar dan geen films van gemaakt.  Ik ken toevallig zo’n vrouw. Zij woont in Nederland, maar ze werkt in het geheim voor België, althans ze geeft de Belgen de indruk dat ze voor hen werkt. Zo speelde ze belangrijke informatie over het onder water zetten van de Hedwigepolder door.  Zij heeft nauwe banden met bepaalde bewindspersonen weten te leggen, zelfs op het amoureuze vlak, want ze heeft wat dat betreft weinig scrupules; als ze de informatie maar los krijgt die ze wil hebben.

Het cadeautje dat de Belgen nu krijgen is dat die polder onder water wordt gezet. Daardoor krijgen ze de indruk dat hun spionne goed werk levert. Maar ze weten natuurlijk nog niet wat de list er achter is, het strategische plan. Dat is nu het werk van die knappe Jane. De koude oorlog tussen Nederland en België wordt met geraffineerde wapens uitgevochten, zelfs het Atomium in Brussel loopt gevaar, evenals Manneken Pis, het beeldje in Brussel.

Het geheime plan kan ik helaas niet onthullen, Jane heeft me geheimhoudingsplicht opgelegd. Ze is namelijk de derde in het spel, naast mijn echtgenote en mijn  minnares. Niet verder vertellen hoor!

© José van Rosmalen