Vorige week keek ik naar het programma ‘Vijftig jaar Andre van Duin.’ Ik herinner me nog dat hij als zeventienjarige jongen uit de Rotterdamse wijk Bospolder landelijk bekend werd met een playback en pantomimenummer. Zijn carrière als entertainer begon als een komeet.

Andre van Duin heeft zich vaak gepresenteerd als een volkskomiek die niet zo houdt van moeilijk doen. Daardoor werd hij door de liefhebbers van kritisch en intellectueel cabaret vaak minder gewaardeerd. Er ontstond een soort scheidslijn tussen het publiek van ‘Freek’ en ‘André’.

Ik heb het gevoel dat de laatste jaren de waardering voor het talent en de veelzijdigheid van André van Duin ‘bij links en rechts’ toeneemt. Misschien dat tegelijkertijd de waardering voor mensen die voortdurend het geweten van de natie willen uitdragen juist wat afneemt.

Ik zag tijdens de uitzending een filmpje dat dit mooi illustreert. In 1998 bezocht Andre van Duin als meneer Wijdbeens met de schrijver Boudewijn Büch het eiland Pampus bij Amsterdam.

Boudewijn probeerde daar de leermeester te spelen, terwijl Van Duin de geschiedenis van dat eiland gestolen kon worden. Dat liep uit op irritatie die naar mijn indruk niet gespeeld was. Büch had de indruk dat aan Van Duin geen eer viel te behalen en hij zei na een tijdje dat hij er geen zin meer in had.  De wegen van de beide mannen scheidden zich.

Toen het filmpje oorspronkelijk werd uitgezonden, had ik het meeste begrip voor Büch, die voor zijn gevoel tegen dovemansoren praatte. Nu, zestien later, zie ik vooral een betweterige Boudewijn Büch die geringschattend praat tegen iemand die in zijn ogen minder ontwikkeld is dan hij. Boudewijn speelde zelf ook een spel, dat van de man die heel veel weet. Daarachter schuilde onzekerheid die in het filmpje ook zichtbaar wordt, als hij aan van Duin vraagt om eens eerlijk te zeggen wat hij van hem vindt. André blijft beleefd, maar hij zegt wel dat het eiland niks voor hem is.

Tussen 1998 en nu is er in Nederland veel veranderd, ook in ons gevoel voor humor en smaak.

Boudewijn herinner ik me als een man die mooie programma’s maakte; hij overleed in 2002 op betrekkelijk jonge leeftijd, alleen tussen zijn vele boeken.

Andre van Duin is nog steeds actief. Hij heeft zich vaak laten zien in een van zijn vele typetjes, maar het leuke vind ik, dat hij nu zich daar steeds minder achter verschuilt. Een domme of naïeve man is hij geenszins, net zo min als Charlie Chaplin dat was. Ik blijf mijn leeftijdgenoot, die jongen uit Bospolder, graag volgen.

Zie hier het bezoek aan Pampus

www.youtube.com/watch?v=YHRYjfE3X84&feature=youtube_gdata

© José van Rosmalen, 2014

zie ook: http://www.wij-rotterdam.nl/vijftig-jaar-andre-van-duin/