Er was iets mis in die club. Jonas voelde dat aan, maar hij kon het niet benoemen. Het leek of hij in een bak met kronkelende palingen zwom. Hij werd daarin meegezogen en dreigde ten onder te gaan.

Eindelijk zei hij toen iets. Dat was verboden, dat mocht niet. Hij kreeg te horen dat hij dood kon vallen. ‘Zijn uiterlijk deugde niet en bovendien had hij een afwijkende motoriek. ‘

Zijn verzet had niet geholpen. Hij werd melaats verklaard en hij mocht met niemand meer praten.

Hij keek in de spiegel en zag dat ze hem probeerden te breken. Het vertrouwen  was totaal weg, de angst regeerde.

Ik kan niet terug, begreep hij. Zelfs een normaal menselijk afscheid was onmogelijk.

© José van Rosmalen, 2014