25 augustus 2017

Bij de bushalte zag ik hem staan, de jongeman die de vorige avond het hoogste woord had.
Nu stond hij timide in de vroege ochtendmist te wachten op de bus naar Deventer. Hij reisde met een begeleider naar huis, omdat zijn moeder jarig was.

In de gesloten afdeling van de TBS-inrichting had ik hem leren kennen. Onder zijn kornuiten leek hij stoer, zeker toen we samen naar een documentaire over inbrekers keken. Hij schepte op als kenner van het vak.

Ik groette hem die ochtend. Alle branie was weg. We stapten in de bus die ons van dit verlaten oord in een levendige stad zou brengen. Hij voor één dag onder begeleiding, ik om hier niet meer terug te komen.