Dit boek kwam uit in 1965. Simon Carmiggelt was toen voor in de vijftig en behoorde tot de meest succesvolle schrijvers uit Nederland. Hij schreef dagelijks een column in het Parool en publiceerde tegen de sinterklaastijd een bundel met de meest geslaagde columns van dat jaar. De bundels werden vele malen herdrukt.
Simon was toen al grootvader van drie kleinkinderen en dat is een van de onderwerpen die in de bundel aan de orde komen. Hij geeft dialogen met kleine kinderen mooi weer.
De bundel valt op door zijn veelzijdigheid. Er staan diverse reisimpressies in, van Londen, Parijs, Rome, Florence. Verder zoals vaak bij Carmiggelt impressies van gasten in kroegen en restaurants, maar deze hebben in deze bundel niet de overhand. Indrukwekkend vind ik de stukken waarin hij mensen uit het culturele leven die zijn overleden gedenkt. Het gaat om de dichter Jacques Bloem, de toneelspeler Albert van Dalsum en de cabaretière Fien de La Mar die in het voorjaar van 1965 overleed en die aan heftige depressies leed. Nu is haar naam nog verbonden aan een Amsterdams theater. Simon Carmiggelt heeft haar persoonlijk gekend.
Hij eindigt de bundel met een ode aan het schrijven: ‘ Want dat is het mooie van dit ambacht. Elke morgen neem je de pen op om antwoord te krijgen op steeds weer dezelfde vraag: Mooi weer vandaag?
De bundel heeft een zonnig omslag.