Dokter Nico Tromp uit Tuitjehorn werd op 19 augustus van dit jaar bij een terminaal zieke patiënt geroepen. De man had het ernstig . benauwd en hij dreigde te stikken. De arts gaf hem toen morfine. Even later overleed  de man.  De weduwe van de overleden patiënt was blij dat haar man uit zijn lijden was verlost. Ook zijn broer sprak zich in die zin uit.

De aanwezige coassistente twijfelde echter of de behandeling juist was. De dosis morfine was veel groter dan wat normaal is toegestaan. Zij besprak dit met haar stagebegeleider en deze besprak dit weer met de hoogleraar huisartsgeneeskunde van het Amsterdams Medisch Centrum.

Het ziekenhuis deed  vervolgens aangifte bij de Inspectie voor de gezondheidszorg. De  Inspectie en het Openbaar Ministerie hoorden de coassistente en de stagebegeleider. Niemand vroeg toen iets aan de huisarts.

Eind augustus deed de politie om elf uur ’s avonds met vier man huiszoeking bij huisarts Tromp.  Dat was alleen al door het tijdstip een intimiderend optreden. Begin september werd Tromp als verdachte van dood door schuld nader verhoord.

Op 2 oktober stelde de Inspectie hem op non actief en mocht hij niet meer als arts werken. Het Openbaar Ministerie startte  een onderzoek naar het handelen van de arts. Op 7 oktober maakte hij een einde aan zijn leven.

Na zijn dood gaf de Inspectie een verklaring uit waarin stond dat de arts zijn boekje te buiten was gegaan. Volgens de Inspectie en het Openbaar Ministerie waren er aanwijzingen voor een strafbaar feit. Het Amsterdams Medisch Centrum gooide er nog een schepje bovenop door aan andere artsen te schrijven dat Tromp ‘buitensporig en bewust normoverschrijdend handelde.’

Pas daarna sprak de weduwe van dokter Tromp zich uit. Zij nam het alle betrokkenen kwalijk dat er nooit naar haar man is geluisterd en dat hij alleen als een verdachte is behandeld.

Dokter Tromp is niet zomaar overleden, hij heeft niet zomaar een einde aan zijn leven gemaakt. Er is karaktermoord op hem gepleegd, niet alleen in de laatste fase van zijn leven maar zelfs postuum.

Niemand heeft natuurlijk die karaktermoord bewust willen plegen, vermoedelijk hebben de diverse betrokkenen gemeend zich verantwoordelijk te hebben gedragen. De fout die naar mijn gevoel is gemaakt is dat er te makkelijk is uitgegaan van kwade trouw van de huisarts. Door niet tijdig met de man te communiceren, maar wel veel over hem, is er een beeld gewekt van een huisarts die zich niet hield aan de normen die bij zijn beroep horen. Dat beeld heeft zichzelf versterkt en werd naar buiten gebracht als ‘de waarheid’. 

Nico Tromp moet zich daardoor geïsoleerd en wanhopig hebben gevoeld. Hij werd niet langer als een integere hulpverlener beschouwd maar als een man die de regels overtrad en de dood van een patiënt op zijn geweten zou hebben.

Als er wel tijdig met hem was gepraat en niet steeds over hem, zou heel goed  hebben kunnen blijken dat de arts gewetensvol heeft gehandeld. Zelfs als hij afgeweken heeft van de standaardregels, kan daar een goede motivatie voor zijn geweest. Hij kan bijvoorbeeld hebben  overwogen dat een grotere dosis morfine de patiënt veel pijn zou besparen.

Straks komt er een onafhankelijk onderzoek, waarin de rol van iedereen wordt nagegaan. Dit kan een begin zijn van een eerherstel voor de man die niet meer kan spreken, dokter Tromp.

Als je niet naar mensen luistert, maar wel over hen oordeelt, doe je hen vaak onrecht. Ik denk dat dokter Tromp ernstig onrecht is aangedaan, ook al is dat allemaal niet bewust of willens en wetens gebeurd.

In het algemeen is het beter te zoeken naar waarheid, dan te veronderstellen dat men deze al kent. Als je niet met mensen praat, worden oordelen maar al te makkelijk vooroordelen. In het ergste geval kunnen mensen daardoor worden gesloopt. Dat verdient niemand. Alleen al daarom horen we zo niet met elkaar om te gaan!

 

 © José van Rosmalen, 2013

.