Bart Chabot, Ooievaarsblues

Ter gelegenheid van de Boekenweek in 2024 bewerkte Bart Chabot een aantal gedichten en voegde er enkele nieuwe aan toe, passend binnen het thema ‘familie’.
Hij begint met enkele gedichten over zijn ouders. Hij had geen goede relatie met zijn vader en zag hem vele jaren niet, maar toch nog een keer vlak voor zijn dood in een ontluisterende toestand. De mooiste zin vind ik: het onzegbare was gezegd, het verzwegene verzwegen. Dit laatste bezoek duurde nog geen half uur.

Ook zijn er aantal gedichten opgedragen aan zijn toen nog jonge kinderen.
Een van de nieuw geschreven gedichten heet ‘Black Cadillac’ waarin Bart beschrijft hoe hij in een ambulance van huis naar het ziekenhuis wordt vervoerd

Een fragment:

We reden door Den Haag
Langs de mij vertrouwde plekken
( de trams sponnen een web boven de stad)
En koersten via de Scheveningseweg
Op Scheveningen aan
Ik zag de zee en de zee zag mij
Maar de zee wenste niet te worden gestoord
En had het te druk om me gedag te zeggen:
Het water werkte zich om de vissen heen
Bovendien moest de zee nogal wat schepen
Op sleeptouw nemen,
Iets wat ze nog eeuwenlang zou moeten doen:
Met pensioen zat er voor de Noordzee niet in
Niet getreurd:
Een stel meeuwen nam de honneurs waar
En zwaaide me uit.

De eigen vergankelijkheid in contrast met de eeuwige zee, zonder dat met zoveel woorden te zeggen.