Bij een foto

Ik kijk naar een foto. Er staat een jongetje op; hij is een jaar of vier. Hij heeft zijn armen om een boomstam geslagen. Hij draagt een gestreept bloesje en een korte broek. Zijn haar valt naar voren en het is tamelijk lang. Op de achtergrond zie je een tuinhek en daarachter een straat met aan de overkant lage huizen. De jongen kijkt recht in de camera; hij lacht niet, maar hij kijkt ernstig met zijn donkere ogen. Die foto is meer dan zestig jaar geleden genomen. Ik kan me nu moeilijk in de gedachten van dat jongetje verplaatsen. Toch staat dat jongetje me nabij, ik was het namelijk zelf die toen in de camera keek. De man die de foto maakte was mijn vader, die zijn kodakboxje gebruikte en me ongetwijfeld had gevraagd om naar hem te kijken.  Van het moment dat de foto werd gemaakt herinner ik me niets.

Nu ik zo veel jaren later naar deze foto kijk voel ik ontroering. Ik zie een bedachtzaam kind, een kind dat nog een leven voor zich heeft, maar niet weet wat hem dat zal brengen.  Een kind dat nog helemaal bij zijn ouders hoort, door hen wordt verzorgd, van hen de woorden leert en de wereld  bijna alleen via die woorden kent.

Ruim zestig jaar later ken ik de wereld op vele manieren. Ik heb vreugde gekend en verdriet. Ik heb vele boeken gelezen, vele reizen gemaakt en weet dat er nu meer achter me ligt dan voor me. Juist daarom kijk ik nu terug naar het jongetje dat ik eens was.

Het belangrijkste dat ik hem toewens is een leven in vrijheid en een leven zonder angst. Een leven waarin je liefde kent en waarin de haat wordt overwonnen. Een leven in het licht en niet in de schaduw. Een leven waarin je kracht centraal staat en niet je zwakte. Een leven waarin je talenten tot uiting komen en gewaardeerd worden.

Ik hoop dat het jongetje iets van zijn onschuld behoudt, iets van zijn onbevangenheid, van zijn kritische blik. Een vierjarige kind weet nog niet dat mensen niet altijd goed voor je zijn, niet altijd het beste met je voorhebben. Hij heeft nog geen nare dingen ondervonden.  Hij heeft zich daar ook nog niet tegen  hoeven leren wapenen.

 Nu ruim zestig jaar later leeft er nog altijd iets van dat jongetje in mij. Ik ben nog een beetje dat kind maar dan in een oudere verpakking. In een lantaarnpaal klimmen is er niet meer bij. Iets van die blik herken ik nog wel in de spiegel, het kritisch kijken naar de wereld. Iets ervan heb ik ook kunnen waarmaken, kunnen realiseren.

Ook heb ik kwetsuren opgelopen die ik dat jongetje niet zou hebben toegewenst. Het leven is niet pijnloos aan me voorbij gegaan. Soms werd mijn kritische blik niet geaccepteerd of gerespecteerd. Soms voelde ik me niet begrepen en deed me dat pijn. Het spijt me jongetje, dat je dat ook moest  gaan overkomen.

Ik wens jou en dus ook mijn zoveel oudere ik toe dat de balans uiteindelijk positief is, dat het goede het kwade overwint, ook al is dat soms moeilijk.

Jongen, leef in liefde en met lef!

© José van Rosmalen

.