In 1981 werd Kees van Kooten veertig. Het eerste verhaal L’ecrivain’ gaat over een reisje naar Frankrijk om daar aan een verhaal te werken, een cadeautje van zijn echtgenote. Zo op zijn eentje in een hotel, voelt hij zich niet al te zeer op zijn gemak. Het verhaal gaat alle kanten op, van jeugdherinneringen tot mijmeringen over zijn vrouw en kinderen en fantasieën over overspelige verhoudingen. Van Kooten was in die tijd vooral bekend als televisie komiek, samen met Wim de Bie en wilde meer als schrijver gezien worden, maar was toch ook onzeker over de vraag of zijn boeken niet vooral verkocht werden vanwege zijn televisie bekendheid. In het tweede verhaal ‘Prostatitis’ beschrijft Van Kooten op tragikomische wijze zijn prostaat kwaal, die hinderlijk opspeelde tijdens een voorlees sessie met veel publiek. Uiteindelijk wordt de kwaal verholpen en dit is min of meer symbolisch voor het afscheid van zijn jonge jaren. Het wat opschepperige over zijn vele seksuele verhoudingen, in combinatie met zijn liefdesverklaringen aan zijn vrouw en kinderen vind ik wat irritant. Ik proef dat hij dat zelf ook vond. Het laatste verhaal ‘ Willem’ is een ode aan een overleden hond.
Ik vind het boekje onderhoudend, maar ik vind het niet het beste dat Van Kooten schreef. Het is nog een zoektocht naar de schrijver die hij wilde worden.

zie ook: https://www.goodreads.com/book/show/3971649-veertig