De laatste weken had hij niet meer willen eten. Zijn leven was voltooid. Hij was 93 toen hij stierf. Ik zag hem in de kist, kleiner dan ooit, in zijn grijze pak met vest. Met de stoet reden we langs de belangrijke plekken uit zijn verleden. De winkel die hij had opgericht, het vroegere huis. Voor mij was hij altijd de oude man, die scheef in zijn luie stoel met kussens zat.  Toen ik klein was, was hij nog een zestiger, zoals ik nu, maar ook toen was zijn actieve leven al voorbij; hij deed niet veel meer, maar hield wel zijn belangstelling voor de wereld. Hij werd begraven op het kerkhof waar ik als kind beukennootjes opraapte, mijn opa!

© José van Rosmalen, 2013

zie ook: http://120w.nl/2013/de-man-in-de-stoel/