Het lege vel, het idee, nu moet ik schrijven. Neen, nu komt er niets, ik heb niets te zeggen, ik weet het niet. Of moet ik zeggen, er was eens een jongen die wilde schrijven. Hij heeft geen idee waarover. Hij zit achter een bureau met stapels papieren. De kachel snort, de lamp verlicht het tafelblad. Plotseling hoort hij stemmen, wie kunnen dat zijn? Oh, niks bijzonders, zijn moeder praat met de buurvrouw. Dan is het verhaal snel afgelopen.  Of, …het zijn onbekende stemmen,  een man en een vrouw, ze praten in een onbekende taal. Wat is er aan de hand? Droomt de jongen over een vreemd land, waar hij achter een bureau zit? Zijn het onverwachte bezoekers, die met hem een appeltje te schillen hebben?  In een verhaal  kan van alles gebeuren!

He, ik dacht dat ik niks te zeggen had, maar voor je het weet,  neemt het verhaal je mee, vooral als je maar niet eerst gaat nadenken, ‘wat zou ik nou eens moeten gaan schrijven’. Neen het komt toch uit iets anders voort dan alleen maar denken, ook uit gevoel, uit het onderbewuste, uit alle opgeslagen indrukken; schrijven is het toelaten ervan en vervolgens de ordening, de strengheid, het kunnen schrappen. En dat moet je leren!

©  José van Rosmalen