Dit is het 22e en laatste deel van het ‘geheime’ dagboek dat Hans Warren gedurende bijna zestig jaar bijhield, vanaf het begin van de tweede Wereldoorlog tot aan het begin van de eenentwintigste eeuw. Hans Warren was getrouwd met een Engelse vrouw en had drie kinderen. Hij was echter vooral homoseksueel en ‘bekeerde’ zich tot de homoseksualiteit. Het laatste deel van zijn leven deelde hij met zijn veel jongere partner Mario Molegraaf, die na de dood van Hans Warren eind 2001, diens literaire nalatenschap beheert.
Hans hield het dagboek tot enkele dagen voor zijn dood bij. Al lezend, voel je dat hij zich nog aan het
leven vast probeert te klampen, maar dat het lichamelijke verval en de geestelijke ontreddering onvermijdelijk toeslaan. Hans beschrijft openhartig de ruzies met Mario. Nog steeds heeft hij belangstelling voor lekker eten en voor antieke voorwerpen, maar je merkt dat het hem eigenlijk niet meer smaakt en dat hij dat wijt aan de kwaliteit van de restaurants en niet aan zijn eigen afnemende vermogen om eten nog lekker te vinden. Ook als het gaat om boeken en schrijvers kan in zijn ogen weinig meer deugen. Het is hiermee wel een egodocument dat je niet vaak tegenkomt. Weinig mensen kunnen hun eigen verval in woorden vastleggen. Als je dit leest is het mooi om nog weer terug te grijpen op het begin van de dagboekenreeks, toen Hans een nog wat naïeve jongen was, die zoekend was of hij wel van meisjes kon houden en die in ieder geval veel van vogels en de natuur hield. Jac P Thijssen was zijn idool.

Zie ook: https://www.goodreads.com/book/show/26619950-geheim-dagboek-2001