Ik denk dat 'Terug naar Oegstgeest' het beste boek is dat Wolkers schreef, Het is een sterk autobiografisch boek. Het bestaat uit zestien hoofdstukken waarvan er acht als titel hebben 'terug naar Oegstgeest'. In deze stukken beschrijft hij hoe hij als bijna veertigjarige het dorp van zijn jeugd regelmatig bezoekt en het spoor terug probeert te volgen. Zijn ouders leefden toen nog. In de andere acht hoofdstukken staan de herinneringen voorop, in chronologische volgorde, van zijn vroege jeugd tot het einde van de oorlog. Hij werd geboren in oktober 1925. De ouders van Jan waren streng gereformeerd, Jan ontwikkelde zich tot een vrijgevochten beeldend kunstenaar, die in Amsterdam woonde en daarna zich meer op schrijven toelegde. Zijn ouders hadden moeite met zijn taalgebruik en zijn afstand tot hun geloof. Toch houden ze contact met elkaar. Je leert Wolkers beter kennen, zijn fascinatie voor dieren, zijn leergierigheid, zijn liefde voor zijn oudere broer die jong overleed. Die fascinatie voor dieren had ook een duistere kant, hij beschrijft dat hij ook dieren mishandelde en zich daarover ook weer schaamde. Later poseerde hij als liefhebber van dieren en natuur, maar uit zijn jeugdherinneringen komt een meer negatief beeld naar voren. Het boek eindigt met het overlijden van zijn oudere broer, die zijn eigen volwassenwording markeert. Hij is dan een jaar of achttien en gaat zijn ouderlijk huis en Oegstgeest verlaten. Voor dit boek komt hij er weer terug. Zelf heb ik veel herinneringen aan kasteel Oud Poelgeest, waar Wolkers vader ook heeft gewerkt. Hij moest sappelen om een groot gezin te onderhouden.
Het boek leest vlot, er zit vaart in. Het is nergens langdradig. De scenes met dieren stuiten me hier en daar tegen de borst. De ouders worden mild beschreven.