Jacques Laureys, Vergeten Water
In de winter en het voorjaar van het jaar 1916 stonden grote delen van westelijk Nederland maandenlang onder water. Deze watersnood vormde de aanleiding tot het afsluiten van de Zuiderzee, net als later de watersnoodramp van 1953 de aanleiding vormde voor de Deltawerken. De watersnood van 1953 was kort en hevig, de ramp van 1916 duurde veel langer en leverde ook veel minder dodelijke slachtoffers op, omdat mensen zich aan de omstandigheden aanpasten. Veel mensen hielden een dagboek bij. Zo ook de overgrootmoeder van mijn echtgenote die in Volendam woonde en op de zolder van haar woning bivakkeerde. De straten waren in riviertjes veranderd. Dat duurde maanden. Veel fotografen hebben foto's van de ramp en de gevolgen gemaakt, zoals ingestorte huizen, koeien die tijdelijk in een kerk werden gehuisvest, ondergelopen akkers. Het boek 'vergeten water' heeft als invalshoek de fotografie en de fotografen die in 1916 foto's van de waternood maakten. Een aantal hiervan werd in geillustreerde bladen gepubliceerd. Er staan korte overzichten in van het leven en werk van de genoemde fotografen. Daarnaast bevat het boek diverse fragmenten van dagboeken over de ramp. Het boek heeft iets tweeslachtigs. Aan de ene kant richt het zich vooral op de ramp van 1916, aan de andere kant richt het zich vooral op leven en werk van fotografen die in periode actief waren, maar vaak ook lang daarvoor of daarna. De ramp was natuurlijk wel een uitdaging voor fotografen en cynisch gesproken ook een stukje broodwinning. Het boek sluit af met een kort verhaal van Tommy Wieringa, waarin hij in de huid van een van de slachtoffers kruipt.
Reactie plaatsen
Reacties