Op 1 augustus viel ik van mijn loopfiets. Het gebeurde kort na een bocht, waar de stoep naar beneden helde en waar juist die ochtend enkele vuilcontainers stonden. Ik kon niet goed remmen en kwam met mijn volle gewicht op mijn linkerarm terecht. 

Bij het onderzoek in het ziekenhuis bleek de arm op twee plaatsen gebroken te zijn. Ik kwam met mijn linkerarm in het gips, van het midden van de hand tot boven de elleboog. 
Vervolgens heb ik bijna acht weken doorgebracht in een zorghotel, omdat ik vanwege mijn spierziekte thuis niet zelfredzaam kon zijn. Gelukkig ben ik nu weer thuis, maar de val is helaas niet zonder gevolgen gebleven. Ik heb voorturend pijn in mijn linkerbovenarm en tussen mijn schouderbladen. Ik probeer geleidelijk aan weer meer zelf te doen, maar ik heb wel meer hulp en ondersteuning nodig dan voor de val.

In het zorghotel verbleven meer mensen die een lelijke val of ongeluk hadden meegemaakt. Door een fietsongeluk, een val thuis of net als bij mij een val op straat.

In de gemeente waar ik woon, maar ook elders kom je nogal eens voetpaden of fietspaden tegen die niet goed onderhouden zijn, met scheefliggende tegels of  onnodige obstakels. Zeker voor ouderen, maar ook voor mensen met een beperking levert dat extra risico’s op. Een val brengt persoonlijk leed met zich mee voor degene die het overkomt en ook voor zijn of haar naasten. Daarnaast moet je de maatschappelijke kosten niet onderschatten. Mijn val kost tienduizenden euro’s voor het verblijf in een zorghotel en voor de extra voorzieningen en ondersteuning.

Ook moet je inleveren omdat het aan de maatschappij blijven deelnemen lastiger wordt. Gelukkig kan ik nog schrijven en zo een steentje bijdragen.

Ik denk dat we moeten investeren in het voorkomen van vallen. Daarbij gaat het om de veiligheid van hulpmiddelen en ook om de veiligheid van stoepen, fietspaden en oversteekplaatsen. Geen onnodige obstakels, geen gaten in het wegdek, tijdig repareren wat kapot is. Gemeenten moeten hierbij het voortouw nemen. Maar iedere burger kan letten op het voorkomen van obstakels. Ook als mens met een handicap heb je uiteraard de verantwoordelijkheid om de risico’s te beperken. Ik zal voortaan voorzichtiger zijn met hellingen en onbekende situaties en ook andere hulpmiddelen gaan gebruiken.

Ik vind dat er ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid is. Ik bepleit dat gemeenten de fysieke omgeving toetsen op veiligheid en praktische bruikbaarheid en daarbij luisteren naar de ervaringen van mensen die door een beperking of ouderdom extra risico lopen. Goede en veilige voet- en fietspaden  dragen bij aan het beperken van ongelukken. Dat mensen met beperkingen mee moeten kunnen blijven doen,  is immers een algemeen belang.

 

https://www.supportbeurs.nl/nieuws/stoepen-en-fietspaden