Jelle Brandt Corstius kan aardig schrijven, maar in dit boekje toont hij zich niet van zijn aardigste kant. Hij gaf enkele lezingen op een cruiseboot die door de noordelijke IJszee vaarde. Jelle had in 2014 enige landelijke bekendheid omdat hij toen het programma Zomergasten presenteerde. De cruisemaatschappij maakte daarom reclame met zijn naam om passagiers te werven, doorgaans goed betalende oudere mensen. Zelf heb ik in 2013 een cruise naar Spanje en Portugal gemaakt met Joost Zwagerman aan boord, die daar ook een inleiding hield. Ik ken dus de sfeer aan boord van zo’n boot. Jelle hield in zijn hut een dagboekje bij waarin hij zijn irritaties over de bejaarden aan boord alle ruimte geeft. Ze vallen hem te pas en te onpas lastig en hij weet daar geen raad mee. Af en toe is dat wel geestig, maar je mist toch wel de nuance. De zogenaamde excursie naar een eiland met konijnen vindt hij maar nep. De Russen maken er een komedie van met gidsen en dergelijke, terwijl er geen bal te zien is. Het dagboekje lees je als een kort tussendoortje, dat een boekenweekessay werd genoemd maar meer een anekdotisch reisverhaal is. Met zijn As in tas heeft hij me meer kunnen ontroeren. Overigens is er een ontmoeting op de boot die toch verrassend is. Jelle spreekt een vrouw die bevriend was geweest met zijn moeder.
Hij was drie toen ze overleed. Hij constateert droog dat de vrouw meer van zijn moeder wist dan hijzelf. Een zo’ n zin tilt het boekje toch weer op.

zie ook: https://www.goodreads. com/review/show/3963990313?book_show_action=true&from_review_page=1