Ik ging met mijn vader op bezoek bij een oude Oekraïner die vlak bij ons woonde. Hij werkte als metaalarbeider en ging dat jaar met pensioen. Hij was in de oorlog naar het Westen gevlucht.

Hij maakte thee en vertelde zijn verhaal. ‘Ik ging per poot over de Karpaten.’

Ik begreep als jongen van twaalf dat hij lopend over de bergen was gevlucht en gevangen zat in zijn herinneringen. Hij had hier geen gezin of familie.

Later liep ik regelmatig langs het portiek van zijn driekamerflat en zag zijn exotische naam tussen de Nederlandse namen staan. Toen ik vijfentwintig was, was het naambordje verdwenen.
Na mijn vaders dood vond ik een wissellijst met een foto waarop ik de man herkende.

 

© José van Rosmalen, 2014

 

zie ook: http://120w.nl/2014/per-poot/