Kees van Kooten, verplaatsingen
In 1993 bracht Kees van Kooten de verhalenbundel ‘Verplaatsingen’ uit. Zoals de titel al suggereert zijn het vooral reisverhalen, soms hilarisch, soms ontroerend, met doorgaans origineel taalgebruik. Van Kooten verzint woorden die nog niet bestaan, maar die je toch onmiddellijk begrijpt. Zo staat in een verhaal over een reis naar Indonesië het woord ‘ontgroffen’ , het niet gebruiken van grof taalgebruik zoals in Nederland nogal eens gebeurt, terwijl in Indonesië beleefdheid wat hoger in aanzien staat. In de bundel staan ook verhalen over de Tour de France en een concert van de Rolling Stones in Londen waar Kees als ‘bekende Nederlander’ een VIP- behandeling krijgt. Hier wordt het naar mijn gevoel wat precair, omdat je als schrijver mijns inziens niet moet zwelgen in roem of bekendheid. Gelukkig zit er voldoende ironie in de verhalen. Het mooiste verhaal vind ik ‘Chaops’ over het verjaardagsfeest van Kees zijn moeder, dat zij viert in een Egyptisch restaurant. Vooral ook in de persoonlijke verhalen over zijn zoon en dochter wint de gevoeligheid het van het poseren. Ik heb bij Kees van Kooten de indruk dat hij in de loop van zijn carrière beter is gaan schrijven, omdat hij steeds meer uit het keurslijf van de ‘humorist’ is gestapt. Geen clichémannetjes of simplistisch verbond meer, maar een eigen persoonlijke stem. Aan deze bundel is voldoende te beleven, al lezend kom je nog eens ergens.