In 1971 verbleef Jan Wolkers een week op het onbewoonde eiland Rottumerplaat. Het contrast met zijn voorganger Godfried Bomans had niet groter kunnen zijn. Bomans wist zich als stadsmens niet te redden, sliep slecht en werd depressief van de geluiden van de meeuwen. Wolkers was meteen in zijn element, ging vogels met een gebroken poot verplegen en hij voelde zich duidelijk tot het Waddeneiland aangetrokken. Ik kan me uit eigen herinnering nog de dagelijkse radio-interviews met de beide auteurs herinneren. Die met Bomans pijnlijk ontroerend, die met Wolkers meer uitdagend en zelfbewust. Wolkers woonde op latere leeftijd op Texel en hij voelde zich daar thuis.